تعریف عشق و محبت در لغت
حب نقیض بغض و مترادف وداد است. این واژه در فارسی معادل دوستی است که در مقابل آن کینه قرار دارد. در لاتین Amor، در انگلیسی Love و در فرانسه Amour می‌باشد.(1)
عشق نیز وقتی به کمال خود می رسد قوا را ساقط می گرداند و حواس را از کار می اندازد و عاشق را بی اشتها کرده و از غذا باز می دارد و میان عاشق و مردم جدایی می افکند و او بیمار می گردد یا دیوانه می شود و در نهایت هلاک می گردد.
نمی توان انکار نمود که هر چه کسی کمالات بیشتری داشته باشد بیشتر سزاوار محبوب بودن است. چون هر خوبی و خیری را تحسین می کنیم. آن را می ستاییم. خداوند کمال مطلق است یعنی همه خوبی ها را دارد. پس او از همه دوست داشتنی تر و محبوب تر است! گفتیم این عشق و محبّت به خدایی که همه خوبی ها را دارد، عشق حقیقی است. همین عشق است که انسان را به سعادت می رساند. عشق حقیقی محبت به خداوند و دل سپردن به اوست. یعنی فقط او را دوست داشته باشیم. حتی خود خدا هم خودش را از همه بیشتر دوست دارد. زیرا او از همه بیشتر خوبی و کمال دارد. پس خودش به خودش عشق می ورزد.
امام هادی علیه السلام و نجات جان یونس نقاش
روزی یونس نقاش با دل ترسان و مضطرب نزد
امام هادی علیه السلام رفت و گفت:«ای سید من، تو را درباره خانواده ام سفارش به نیکی
می‌کنم.»
امام فرمود:«چه خبر شده؟»
یونس گفت:«تصمیم گرفتم از این جا بروم.»
امام هادی علیه السلام در حالی که تبسمی بر لب داشت
فرمود:«چرا؟»
یونس گفت:«موسی بن بغا (یکی از مقامات حکومت بنی عباس)
نگینی به من سپرد که بسیار ارزشمند و قیمتی است و از من خواست روی آن
نقشی حک کنم. موقع کار این نگین دو نیم شد. فردا
قرار است آن را تحویل بدهم و در این صورت یا هزار تازیانه می خورم یا مرا
می کشند.»
همسر امام هادی علیه السلام سوسن نام داشت. وی کنیزی از اهالی نوبه بود. دست تقدیر او را به مدینه و خانه امام هادی علیه السلام رساند و پس از مدتی امام حسن عسکری علیه السلام از او متولد شد. وی از زنان عارف و فاضل عصر خود و به نام های «سلیل، حدیثه، حربیه» معروف و مشهور بود. قبل از آنکه امام هادی علیه السلام با آن خانم ازدواج کند، امام جواد علیه السلام در وصف آن بانو گفت:
«سلیل»، یعنی بیرون کشیده از هر آفت و پلیدی و ناپاکی (بعد، از آینده او خبر داد) و فرمود: ای سلیل! زود است خداوند به تو، حجت خود را عطا فرماید که زمین را از عدل پر کند، بعد از آنکه از ستم پر شده باشد.
سیماى حضرت
امام هادى علیه السلام شباهت تامّى به پدر و جدّشان امام جواد و امام رضا علیهم السلام داشتند؛ حضرت مانند جدشان امام باقر علیه السلام تنومند بودند و از اندامى متناسب و میانه بالا برخوردار بودند و بدنى عضلانى و شانه هایى با فاصله خوب داشتند، و در مجموع ترکیب خصوصیات بدنى، ایشان را متمایز از دیگران ساخته و نظر دیگران را جلب مى کرد.
مورخان شمایل امام هادى علیه السلام را این گونه توصیف کرده اند:
حضرت متوسط القامه بود، گندمگون، روى سرخ و سفید، سیاه چشم با چشم هاى فراخ ، ابروهاى گشاده، با بینى عقابى و دندان هاى فاصله دار، خوش صورت بود و چهره دلنشین داشت ، که هر مغمومى که بر روى مبارکش نظر مى کرد، غم او زایل مى گشت و با دستانى ورزیده و سخت، چهارشانه ، و بدنى عطرآمیز، محبوب القلوب و صاحب هیبت بود، و در راه رفتن قدم ها را کوچک مى گذاشت.
