نمی توان انکار نمود که هر چه کسی کمالات بیشتری داشته باشد بیشتر سزاوار محبوب بودن است. چون هر خوبی و خیری را تحسین می کنیم. آن را می ستاییم. خداوند کمال مطلق است یعنی همه خوبی ها را دارد. پس او از همه دوست داشتنی تر و محبوب تر است! گفتیم این عشق و محبّت به خدایی که همه خوبی ها را دارد، عشق حقیقی است. همین عشق است که انسان را به سعادت می رساند. عشق حقیقی محبت به خداوند و دل سپردن به اوست. یعنی فقط او را دوست داشته باشیم. حتی خود خدا هم خودش را از همه بیشتر دوست دارد. زیرا او از همه بیشتر خوبی و کمال دارد. پس خودش به خودش عشق می ورزد.