نفحات 6: کنیه امام هادی علیه السلام

از جمله رسم هاى عرب کنیه گذارى بر افراد بوده است و این نوعى احترام بشمار مى رفته است تا جایى که عرب در این مورد به تفاخر مى پرداختند و شاعرى در این باب مى گوید:

اکنیه حین انادیه لا کرمه

و لا القبه و السواءة اللقبا

«هنگامى که او را مى خوانم با کنیه او را صدا مى زنم و به او لقب نمى دهم زیرا لقب دادن سبک شمردن است ».

ائمه - علیهم السلام - این نکته را به خوبى مى دانستند و حتّى به اطفال خود کنیه داده و آنان را با کنیه صدا مى زدند زیرا نوعى احترام بود و در رشد روانى و بلوغ اجتماعى فرزند اثرى ژرف داشت . حتّى در این زمینه شعرى از امام امیرالمؤ منین به این مضمون روایت شده است :

نحن الکرام و طفلتا المهد یکنى

انا اذاقعد اللئام على بساط العزّقمنا

((ما بزرگمنش هستیم و به فرزندانمان از همان هنگام که در گهواره هستند کنیه مى دهیم ».

((راه ما از راه لئیم و بى ریشه جداست و اگر آنان از راهى بروند ما از آن ، رو بر مى گردانیم و بر یک سفره نمى نشینیم ».

امام جواد علیه السلام نیز به تأسّى از پدران گرامى خود فرزند را «ابوالحسن» خواند و در این کنیه او را با دو تن از اجدادش ‍ همانند ساخت: امام موسى بن جعفر و امام رضا علیهم السلام. محدثین و روات براى تمیز و تفکیک میان این سه بزرگوار صفتى به ابوالحسن افزوده ، امام موسى بن جعفر علیه السلام را «ابوالحسن الاول»  امام رضا علیه السلام را «ابوالحسن الثانى» و امام هادى علیه السلام را «ابوالحسن الثالث» مى خوانند.